(in deutsch nach dem Esperantotext)

La ideo estas bona: Nur unu fremda lingvo por ĉiuj fremdaj landoj. Tamen, kiom ofte vi sentas bezonon paroli kun homoj en/el fremdaj landoj? Tio okazas pli ofte, se vi parolas Esperanton bone. Sed kiu akiras en Esperanto pli altan nivelon ol tian kiel en la angla, Esperantoparolantoj?

Se esperantistoj varbas por Esperanto, ili babilas pri 16 gramatikaj reguloj kaj kion oni povas fari per Esperanto. Ili silentas pri la penoj de lingvolernado kaj ke ili en vero ne tre motivigajn aferojn faras. Do, mankas taŭgaj ekzemploj por la uzado de neŭtrala internacia lingvo.

Oni bezonas entuziasman aventuremon por voli lerni kaj apliki Esperanton. Estas dubinde kiom tio povas esti akirita per lanĉado de gazetaj artikoloj, informstandoj sur foiro aŭ intervjuoj en youtube.

Die Idee ist gut: Nur eine Fremdsprache für alle Länder. Trotzdem, wie oft verspürst du Bedarf mit Menschen in/aus fremden Ländern zu sprechen? Das kommt eher vor, wenn du Esperanto gut kannst. Aber wer erreicht in Esperanto ein höheres Niveau als eins in Englisch, Esperantosprecher?

Wenn Esperantisten für Esperanto werben, plappern sie von 16 Grammatikregeln und was man mit Esperanto machen kann. Sie schweigen über die Mühen des Sprachenlernens und dass sie in Wirklichkeit keine sehr motivierenden Sachen machen. Also, es fehlen taugliche Beispiele für das Benutzen einer neutralen internationalen Sprache.

Man braucht Abenteuerlust um Esperanto lernen und anwenden zu wollen. Es ist zweifelhaft, wieviel davon erreicht werden kann durch Lancieren von Zeitungsartikeln, Informationsständen auf Märkten oder Interviews auf youtube.